Dat de oude Lootse begraafplaats nooit een Campo Santo zou worden, wisten we al. Daarvoor wogen de lokale notabelen net iets te licht. Maar nu is het er toch echt eenzaam liggen voor de hardnekkigste doden.
Het was op zo'n corona-zondagnamiddag dat ik besloot eens te gaan zien of er nog sporen van mijn afkomst te vinden zijn op de oude dodenakker. Maar niet alleen dat. Ook de wetenschap er niet geperst te zullen worden tussen wandelaars en fietsers, stuurde me die richting uit. Kerkhoven zijn oasen van rust die vaak het verhaal van een samenleving vertellen. Zo kan je het standenverschil bij leven terugvinden in de grafmonumenten, kindersterfte of bepaalde families die nooit zijn uitgevlogen naar de vier windstreken.
Vervallen concessies slaan enorme gaten tussen de scheve zerken, wat er nog staat wordt geleidelijk ingenomen door de natuur. Bedoeling zou zijn van deze begraafplaats een landschapspark te maken, maar dan zou het er wel eens drukker kunnen worden dan vandaag het geval is. En ja, ik heb nog sporen van een nonkel teruggevonden!
