Help, nonkel zijn graf is verdwenen!
Net zoals een gebit op leeftijd zie je in het kerkhoflandschap ook gaten verschijnen. Concessie verlopen, heet het.
'Echt dood ben je pas wanneer niemand je nog herinnert', klinkt het wel eens. En dat wordt pijnlijk duidelijk wanneer je steen uit de rij verdwijnt, voorbijgangers nooit je naam of vergeelde foto zullen vangen. Niet dat er nog veel bleven stilstaan voor de kuil die de jouwe is. Waarschijnlijk is het al een eeuwigheid geleden dat er rond de kerkhofdagen nog een bloempot aan je voeteinde stond. Kinderen, kleinkinderen en dan houdt het in het beste geval zowat op. Wie wil er nu nog betalen voor een ordinair familielid aan wie geen tastbare herinneringen kleven.
Het zijn trouwens de scheefgezakte doffe zerken en ornamenten zelf die vertellen dat de overledene nu echt wel vergaan is. Sommigen stenen en kruisen zakten in de loop der jaren gestaag richting wenkende aarde. Ieder van ons wacht het grote vergeten. Er is een tijd geweest dat ik dacht dit te kunnen omzeilen. Wie schrijft die blijft, weet je wel! Dat niks minder waar is besefte ik op een Gentse Boekenverkoop waar ik in een van die muffe kartonnen dozen mijn oeuvre tegenkwam. Je weet wel, zo'n boekenfestijn voor het goede doel waar ze literaire afdragertjes verkopen aan 2 euro per pakje van vijf.
Maar misschien is dit besef wel noodzakelijk om de tijd die ons gegund is onder de levenden te maximaliseren. Alvast eens zien of er voor deze maand nog een gastronomisch etentje of twee inzit!
Reacties
Een graf (of urne) verdwijnt niet zomaar. Een jaar voor de concessie is afgelopen hangt er een briefje. Diegenen die de overledene nog echt willen gedenken via het graf kunnen dat dus in orde brengen. Als de concessie niet meer betaald wordt verdwijnt het graf inderdaad. Is dat pijnlijk? Ik weet het niet. Al mijn overledenen (zijn er heel wat) draag ik mijn hart. Vandaag brandt hier een kaarsje, de hele dag, bij hun foto's. Ik heb geen kerkhof nodig, andere mensen misschien wel. Maar dan moeten zij dat onderhouden.