Waarmee ik zeggen wil, verlies tekent de achterblijvers vaak levenslang, maar uitgesmeerd over de tijd verdunt het gewicht. De orde van de dag of een uitdijende rimpeling op het water, is wat het leven eist.
Collectief zij die ons zijn voorgegaan herdenken, zoals vandaag, lijkt mij dan ook overwegend ingegeven door extern gebruik, zien en gezien worden. Window shopping, even blijven stilstaan bij een dierbare en met één oog loeren naar de buur, op wiens buik de treurbloemen van een groter kaliber blijken dan deze die jij hebt neergepoot.
Op Allerheiligendag zit er in ieder van ons wel een beetje een schijnheilige. De hoofdrolspelers, de echte onfortuinlijken, staan alvast niet meer op de bühne. Wij, het publiek, nemen hun plaats in. Uiteraard werkt collectief uiting geven aan rouwen therapeutisch, maar het hoeft daarom niet geperst te worden in één georkestreerde dag. Neem nu sociale media, ook daar scharen mensen zich rond het uiten van rouw. Hoe dan ook, deelgenoot zijn of worden, het blijft een projectie van het eigen verhaal. Heel menselijk en van alle tijden.