Het ligt voor de hand, maar niet in mijn aard, iets conventioneels te doen met het aangereikte thema voor deze Poëzieweek. Het thema, SAMEN, in een confronterend dagverloop gegoten. Ook in mijn sector is het coronatijd!
SAMEN…
We begroeten, bij gebrek aan te begroeten mensheid, de postbode nog vooraleer hij met zijn door een slepende ketting aangedreven fiets de straat komt ingedraaid. Geen nieuws is goed nieuws.
Ter opvulling van de trage uren in deze nog tragere dagen worden de soepgroenten fijner gesneden dan voorheen. Miserie zwelgt gemakkelijker geserveerd in kleine brokjes.
Terwijl we, verstoken van zinvolle woorden, van stok naar stok springen, groeit het besef dat het paradijsvogelbehangpapier de tralies van onze volière geworden zijn. Fluiten is zelfbedrog.
Gezeten en geperst in een gedeeld verleden benijden we de figuranten in een Amerikaanse zwart-wit B-western zonder ondertiteling. Galopperen lijkt allesbehalve kleurloos.
Routineus vraagt zij (de echtgenote) aan hem (de echtgenoot) waar hij naar kijkt, telkens hij zijn hoofd naar links draait (zij zit rechts, zij zit altijd rechts). Vooruitzichten zijn noodzakelijk.
Samen ontdekken we dat SAMEN en AMEN in de praktijk niet zoveel van elkaar verschillen. Het einde komt meestal als laatste aan de beurt.