Niet op reis deze zomer, boek eens anders!

Evarist Ganzelever
0 reactie(s)
Boekbespreking Lochristinaar

© Evarist Ganzelever

Zeg me welke boeken je leest en ik zeg wie je bent. Maar ook als je er geen leest, zegt dit iets over je! Een inkijk wat er literair momenteel zoal op mijn tafel ligt.

De lange weg naar huis – Over een vader, een zoon en de paling. Patrik Svensson

Als kind ging de Zweed Patrik Svensson regelmatig samen met zijn vader palingvissen. Hij schreef er een boek over, over hun beiden, en over die vis die hen verbond. Een keer in zijn leven, wanneer hij tussen de vijftien en dertig jaar oud is, voelt een Europese paling de behoefte om zich voort te planten. Hij verlaat dan de zoetwaterplassen waar hij al die tijd geleefd heeft en zet koers naar zee. Van geelbruin verandert hij in zilverzwart, zijn vinnen groeien, zijn ogen worden groter en zijn spijsverteringsstelsel lost gewoon op. Voortaan zal hij alleen nog op zijn vetreserves teren terwijl zijn lange lijf voor het eerst volstroomt met kuit of hom. Hij zwemt wel vijftig kilometer per dag, soms meer dan een kilometer diep, naar de plaats waar hij ooit als een kleine larve uit een eitje kroop, in de Sargassozee, even ten noorden van Cuba en ten oosten van de V.S. Zo’n 7000 kilometer zal hij afleggen voor hij zich van een nageslacht verzekert, om meteen daarna te sterven. Over die lange weg naar huis schreef Svensson een bijzonder geslaagd boek, geslaagd omdat hij meer doet dan alleen maar focussen op het leven van wat ongetwijfeld een van de meest mysterieuze dieren op aarde is, maar er ook een persoonlijk verhaal aan koppelt. Het boek puilt uit van de tot de verbeelding sprekende verhalen. Zo dacht Aristoteles vier eeuwen v. Chr. dat de paling spontaan ontstond in een modderplas. Hij had er immers al een paar opengesneden en geen voortplantingsorganen gevonden. Maar ook Freud deed in zijn jonge jaren mee aan die zoektocht. Ik onthou uit het boek dat je als mens ook maar pas weet waar je naartoe gaat wanneer je weet waar je vandaan komt.

 

Bevrijdingskind – Herman van Veen /Rob Chrispijn

Herman van Veen wordt 75 jaar, hij is een kind van de bevrijding. In 'Bevrijdingskind' beschrijft hij wat dat voor hem betekent. De muziek in dit boek geeft het ritme van dat naoorlogse leven aan. Liedjes, bijzondere musici en flarden van coupletten brengen herinneringen boven en geven kleur aan het leven van toen en nu. “We’ll meet again’, “Get Back’, Kortjakje, David Bowie; stuk voor stuk maken ze deel uit van ons collectieve geheugen en hebben ze een plaats in de geschiedenis. Voor Van Veen maken ze heel persoonlijke verhalen los over zijn jeugd, liefdes, kinderen, de wereld van toen en nu. Net als bij vriend en generatiegenoot Rob Chrispijn, die daarbij meer vertelt over de muziek en deze in de tijd plaatst. Zo ontstaat een prachtig mozaïek van heel persoonlijke en tegelijkertijd universele waarde. Vrolijk, ontroerend, troostrijk en herkenbaar. Bevrijdingskind is niet alleen de soundtrack van een bewogen leven, maar ook van een tijd, van 75 jaar vrijheid.

 

Walden - Burgerlijke ongehoorzaamheid. Henry D. Thoreau

Heel toepasselijk in deze tijden. Daarom heb ik dit werk nog eens van de plank gehaald. In zijn spreekwoordelijk geworden essay over burgerlijke ongehoorzaamheid verdedigt Thoreau het recht en zelfs de plicht van iedere burger om ongehoorzaam te zijn aan een overheid die verkeerde dingen doet - in zijn geval het instandhouden van de slavernij en het voeren van een veroveringsoorlog. In zijn persoonlijke leven ging hij nog verder: hij vestigde zich in de natuur, aan een meertje (Walden Pond), bracht zijn dagen door met lezen, wandelen, nadenken en schrijven, en hield zich in leven met het telen van bonen, die hij in het nabijgelegen dorp verkocht. Over dat experiment schreef hij een boek. Een boek dat gericht is op verbetering van mens en wereld - maar dat de lezer ook meesleept met zijn enthousiaste stijl, zijn humor met zijn beeldende kracht, en hem zo aan het denken zet over kwesties die anders niet op zijn weg waren gekomen en het overdenken niettemin werkelijk waard blijken te zijn.