Al dien ik eerlijkheidshalve toe te geven me mentaal te hebben gedistantieerd van deze dorpskern. Wil dan ook niet als de Wim Sonneveld van Lochristi het archief ingaan.
Uiteraard heb ik nog een ansichtkaart in mijn bezit waarop “de kerk, een kar met paard, een kroeg en een juffrouw op de fiets” vereeuwigd staan. Veranderingen zijn van alle tijden, je kan dit bekritiseren tot wanneer het zuur je de mond uitkomt en mensen je mijden, omarmen of ervan wegvluchten. Zelf koos ik voor dit laatste. Voor alle duidelijkheid, ik voel geen empathie voor deze oude gevels die tegen de vlakte gaan. Onpersoonlijke, burgerlijke gevels die het decor van mijn jeugd uitmaakten, maar wel gevels waarachter bewoners leefden wier naam ik kende. Dingen, net als mensen, komen en gaan nu eenmaal. Zo niet, jaagden we vandaag nog op holenberen.
Wat me wel raakt, zelfs een beetje pijn doet bij het passeren, is dat er op die gerooide plekken dode materie zal verrijzen. Gestapelde woondozen met een al dan niet exotische naam, als compensatie voor het soort anonimiteit dat je ook langs de Belgische kustlijn aantreft. Met dat verschil dat daar het zicht op zee je nog kan behoeden voor enige depressiviteit. Maar in onze dorpskern kan je dan weer zien “wat op het bankstel staat bij Mien en d'r dressoir met plastic rozen”!
