In het Vlaanderen waar iedere vierkante centimeter een bestemming kreeg, vraag je je soms af hoe een niet door mensenhand aangeplante struik of boom de bloei nog haalt!
Tussen het oude en nieuwe scholencomplex in hartje Zaffelare ligt een spontane strook natuur die tot op heden nog ontsnapt aan het propermakerssyndroom! Vanuit de dorpskern bekeken wat aan het oog onttrokken – waardoor wellicht nog enig groeikrediet – reikt dit stukje pure natuur de aandachtige observator een beeld aan van hoe divers de natuur is wanneer de mens de handen in de broekzakken houdt. De beplanting die je er aantreft hangt deels af van de vroegere bezetting en gebruik van de locatie, de voorraad zaadjes in de bodem en de aard van deze.
Ook omgevingsfactoren spelen mee, al dan niet aangedragen door de wind. Wanneer je vanuit het dorp het paadje richting woon-zorgcentrum volgt zie je duidelijk de plantengroei evolueren naar bosachtig. Een ruigte in miniatuur die insecten aantrekt en vogels die er zich komen voeden. Goed, het woord 'woud' is misschien wat overdreven, maar zeggen we ook niet dat we landelijk wonen zolang er één populier rechtop blijft staan?