Staakboontjes, armdikke prei en kolen als vrouwenkonten, ooit was er een tijd dat zowat ieder plattelandsgezin zijn eigen lochting had.
'Hoe is het in de lochting?' was dan ook een gangbare gespreksopener. Wanneer de nonkels op zondagnamiddag op bezoek kwamen, duurde het niet lang of ze zakten af naar de vruchtbaarste hoek. En dat was niet de slaapkamer! De vruchten der aarde werden gekeurd en vergeleken, tips uitgewisseld en complimenten uitgestrooid. Drs. P kwam met zijn 'Knolraap en lof, schorseneren en prei' nog niet eens in de buurt! Kortom, wie geen hoekje grond bemestte en omspitte, zijn gezin naar de groentekar of de conservendozen van Marie Thumas verwees, riskeerde in het beste geval het etiket 'gemakzucht' mee te krijgen.
Maar dat is allemaal geschiedenis, vandaag wordt er anders getuinierd. Daar waar 'den buiten' massaal werd opgeofferd aan de verkavelingen, verdween de lochting proportioneel uit beeld. Steriel aangelegde tuinen waar je in je wit trouwkostuum kan rondwandelen werden de nieuwe moestuinen. Afgelikte plaatsen die meer vertellen over de bewoners dan ze van zichzelf bewust zijn, zijn schering en inslag. Anderzijds kom je urban gardening steeds vaker tegen. Je weet wel, kleine stukjes ongebruikte stadsgrond die worden omgetoverd tot moestuin, maar ook op balkons gaat men in kratten groenten en fruit verbouwen.
Zelfpluktuinen doen het ook goed. Ze beantwoorden aan de tijdsgeest door op een eerlijke en biologisch geteelde wijze een brede waaier aan groenten, kruiden en fruit aan te bieden. Het perfecte alternatief voor allen die niet in eigen grond willen of kunnen wroeten. De communegeest uit de jaren '60 duikt weer op, en dit zelfs zelfpluktuin-overschrijdend. Denk maar aan cohousing, groepsaankopen, autodelen… Tot een nieuwe flowerpower zal het wellicht niet komen, maar we onthouden vooral de wijze lochtingwoorden van een zekere Ivan Heylen: 'Maar de lochting maakt toch vele goe – patatten en tomatten op een roe…'!
* Moestuin
