Wafika, Hanaa en Mahmout leerden we tijdens de sessie ‘Syrisch koken’ in ’t Fazantenhof kennen. Deze Syrische familie woont al een tijdje in Lochristi. Lochristinaar ging langs en maakte ook kennis met Abdul.
Vader Mahmout had een klein meubelatelier in Damascus waar het gezin op een appartement woonde en ook een huis buiten de stad bezaten waar zijn boomgaard met abrikozen hen zo lief was. De oorlog in Syrë maakte een abrupt einde aan hun leven daar toen een granaat of bom op hun appartement insloeg. Ze vluchtten de stad uit zoals heel velen richting Libanon en de Bekavallei. Daar konden ze zich een huis veroorloven. Wie geen geld heeft, komt onvermijdelijk in een kamp terecht. Daar bleven ze 3 jaar maar het hoge aantal vluchtelingen veroorzaakt spanningen met de lokale bevolking en bovendien werd Mahmout zwaar ziek. Gans de familie raakte door het oorlogsgeweld getraumatiseerd. In Syrië raakten ze ook een broer kwijt maar toen telefoon en internet hersteld waren, konden ze elkaar terug vinden. Hun eigendommen zijn ze ook kwijtgeraakt.
Wafika
“ In Libanon heb ik 3 jaar gewerkt bij Intersos – https://www.intersos.org/en/ . Ik moest mijn studies Engels en IT onderbreken. Ik hielp op school, zorgde mee voor ontspanning en hielp ook op de receptie van het bureau. Door de spanningen en de ziekte van mijn vader moest ik ontslag nemen. We hebben toen om humanitaire en medische reden het statuut van vluchteling aangevraagd met de bedoeling naar Duitsland te verhuizen. Uiteindelijk werden we erkend en konden we niet naar Duitsland maar mochten we wel naar België komen in november 2016. Twee jaar later is ook mijn man Abdul naar hier gekomen.
Eenmaal in België werden we door Fedasil naar een opvang gestuurd in Sint-Truiden waar we 20 dagen verbleven. Daar werd hulp geregeld en kwamen we in Lochristi terecht. Mijn ouders krijgen een leefloon. Mijn vader moet elke week driemaal naar de nierdialyse en dat zal zijn ganse leven zo blijven.
Mijn man, Abdul is steenkapper/beeldhouwer en werkt nu in Lokeren bij een natuursteenbedrijf. Elke werkdag rijdt hij met de fiets naar het werk. Ikzelf doe hier vrijwilligerswerk in het Sociaal Huis en ’t Fazantenhof maar werkte ook al bij Caritas in Brussel waar ik pas aangekomen migranten bijstond.
Mijn zus woont in Zaffelare en haar kinderen lopen er ook school. We zijn onze eigendommen daar kwijt. We kregen op een bepaald ogenblik 1 maand te tijd om ons eigendomsrecht te bewijzen. Als we dat niet deden (wat een te groot risico was) werd alles eigendom van de staat. Ik heb nog familie in Libanon maar momenteel zijn er geen mogelijkheden om terug te kregen, al ligt ons hart in Syrië.
We wonen graag in Lochristi maar het is moeilijk om een huis te huren. Zo wonen we nu bij mijn ouders op een appartement. De mensen zijn vriendelijk maar het is niet gemakkelijk contact te leggen, wat wij proberen te doen.
Wat de toekomst betreft, zou mijn moeder graag haar rijbewijs halen zodat mijn vader niet altijd met de bus naar het ziekenhuis moet. Na de behandeling is hij heel moe maar ander vervoer is te duur. Ikzelf ga in september weer studeren om zo verder te integreren. We hopen ook dat Abdul kan blijven werken. Hij heeft nu een IBO-contract – zie https://www.vdab.be/ibo “
De gastvrijheid was groot met thee en gebak. Wafika spreekt al een aardig mondje Nederlands.