Waar men rijdt langs onze wegen komt men zwarte vlekken tegen!
Is het omdat men voor de aanleg van onze wegen voor de goedkoopste oplossing heeft gekozen dat het wegdek er op veel plaatsen uitziet als een eindeloos herstelde binnenband van een fiets?
We zijn eraan gewend geraakt, velen registreren deze lappendekens nog amper. Het is brik-a-brak die een erfenis is van de confrontatie tussen economische wetmatigheden, die van de privé en de overheid. Wat zeker meespeelt is dat het goedkoopste aanbod – dat dikwijls wordt bepaald door de snelheid van uitvoeren – de voorkeur krijgt. Helaas zijn goedkope en eenvoudige ingrepen meestal ook de minst duurzame. Chronisch sluipverkeer op onze parallel- en binnenwegen draagt versneld bij aan deze slijtageslag. Als inwoner van een land met veruit de hoogste belastingdruk van Europa zou je toch verwachten dat voor haar weggebruikers de figuurlijke rode loper wordt uitgerold. Of het nu met de fiets of de wagen is, het contrast is groot wanneer je de Nederlandse grens oversteekt. Het is alsof je plots op een biljartlaken terechtkomt, zelfs een blinde passagier kan dit moment probleemloos registreren. We zijn een land dat zijn tekortkomingen toedekt, al dan niet letterlijk!
Reacties
Deze 'goedkope' oplossingen worden echter door onze ondernemers gefactureerd tegen kostprijs van een volledige her-asfaltering. De gemeenten beheren hun patrimonium en budgetten niet als het 'goede huisvader' principe (opvolging van werven is een ramp - zie maar naar Zeveneken-dorp), waardoor wij als burger slechte kwaliteit krijgen, maar toch de volle pot moeten betalen. Hoe kan een burger manifest dit aanpakken?
Zwarte plekken zijn gietasfalt.