Geen wijkkermissen deze zomer. Een jaar zonder opstapje naar het uitbouwen van sociale cohesie, lijkt het wel. Of reikt ons buurtweefsel verder dan vier huizen links en rechts van onze stek?
En die zogenaamde sociale cohesie in de diverse nieuwbouwwijken kent uiteraard geen historiek, is niet organisch gegroeid, dient opgebouwd te worden. Een loodzwaar gegeven, lijkt het me, als je weet dat de meeste voltooide verkavelingen overwegend slaapwijken zijn. Doods overdag, 's avonds niet veel beter. Lockdown in de praktijk kenden ze hier beslist al voordat het woord zijn plaats opeiste in onze dagelijkse vocabulaire.
Begrijpelijk dan weer, de meeste bewoners zijn jonge mensen wier hypotheek weinig ruimte toelaat om te buurten, laat staan dat ze over hun hermetisch gesloten omheining kunnen kijken. Een gegeven waardoor het kan gebeuren dat 'die met haar zwarte Audi cabrio' amper herkend wordt, wanneer ze achter haar winkelwagentje in Delhaize een straatgenoot tegenkomt. Al ben ik in mijn oude buurt niet veel beter af. Betrap me er dan ook op deze nieuwe tijden wel deels te omarmen, ik me niet voortdurend hoef te verantwoorden waarom ik bijvoorbeeld een oude fiets langsheen mijn gevel laat overwoekeren door klimop. The Times They Are A-Changin…