Het is de verjaardag van het ministerieel besluit 'dringende maatregelen om de verspreiding van het coronavirus COVID – 19 te beperken'. Het startsein van het nieuwe normaal!
Cafés, restaurants en andere gelegenheden die het leven tot dan toe inkleurden dienden de deuren letterlijk dicht te gooien. Lessen in de scholen werden opgeschort, alle culturele en sportieve evenementen geschrapt. Alleen de ontvolkte lijnbussen reden rondjes als vanouds. De federale regering, gewapend met iets dat ze rampenplan noemden, greep uitdrukkelijk de macht, wat algauw resulteerde in een tekort aan toiletpapier.
Virologen waren niet meer weg te slaan van het televisiescherm, je stond ermee op en ging ermee slapen. Tussendoor marcheerden ze ook nog eens doorheen je dromen. Hun geloofwaardigheid stond als een rots uit de tijd van voor de uitvinding van het dynamiet! Intussen weten we beter, kregen de ongemakken een naam, ervaren we ze als een chronische handicap. De vernis is er af, we staan, ondanks onze maskers, naakt naast andere blote medemensen. De wortel van het tijdelijke die ons werd voorgehouden, heeft intussen wortel geschoten in onze hoofden. Één jaar al bunkeren we, nog drie te gaan en we verbreken het record van de Duitse bezetter!
