Hoe een schrijnende ervaring als een opwindende gebeurtenis verpakken tegenover je makkers, die met hongerige blikken aan je lippen kleven?
Een dorpskermisliefje was vooral een fysiek gebeuren, op het stroperige af.
Kan me niet herinneren ooit met eentje zoiets gehad te hebben als wat je ‘een gesprek’ kunt noemen.
Hun voornaam, de wijk of het gehucht waar ze woonden, meer hoefde er op hun curriculum vitae niet te staan, aangezien de vervaldatum van zulke ‘affaires’ een kwestie van luttele uren was.
Ruimschoots voldoende gegevens voor een onenightstand, al kende ik dat woord toen nog niet!
En zo’n kermislief moest vanzelfsprekend op een deftig uur thuis zijn, het moment suprême, gezien vanuit mijn kwijlend standpunt!
Je jaloezie onderdrukkende makkers zagen je dan samen met het liefje verdwijnen in de duisternis, bleven achter met hun aanzwellende fantasie.
In de praktijk was het meestal zo dat het ‘huiswaarts brengen’ inhield dat ze zich twee straten verwijderd van hun schutkring schichtig lostrokken uit mijn armen.
En om niet als ‘seut’ gebrandmerkt te worden, stelden ze meer dan eens ‘de Russen’ (nvdr: het rode gevaar!) verantwoordelijk voor het wegduwen van mijn afdalende tasthandje!
De makkers vroegen en kregen achteraf hun verhaal, een chronologisch relaas zoals ik het in mijn ondeugendste natte dromengraag had gehad.