Wanneer we de media mogen geloven, begint de vergrijzing van de bevolking onze leefwereld te domineren. Politici zouden ervan wakker liggen, sociologen slaan wit uit wanneer ze geconfronteerd worden met hun eigen statistieken.
Ja, zelfs de zondagse kansel heeft geen greep meer op het menselijk kweekgedrag.
Wie zich alvast geen zorgen maakt, is de horeca, als je ziet hoe groot de gerimpelde bezettingsmacht wel is die de stoelen inneemt van de diverse wafeleetgelegenheden of de dagschotels opeist bij Lunch Garden.
Is die zogenaamde zilverkleurige invasie nu een reële bedreiging of is het eerder gazettenpraat die ik hier vertaald weet?
Een artificiële angst in de heel nabije toekomst niemand meer te vinden om de plak geworden aardappelpuree van je kunstgebitgehemelte te schrobben?
Niemand om die aangekoekte stront van je gat te pellen, tot je uiteindelijk met een molshoop in je luier blijft zitten en er een bavianenkont aan overhoudt!
Om het dan nog niet te hebben over die scheefgetrokken mond waar je je laatste adem doorheen rochelt.
Concretiseren maakt inderdaad angstig, tovert bij een hele generatie spoken in het hoofd.
‘We worden met z’n allen ouder’, klinkt het op gezette tijden én met een zeker enthousiasme.
Alsof dit rekken altijd een zegen is!
Wie de eindmeet ziet wordt verondersteld moe te zijn, het beste van zichzelf gegeven te hebben tijdens de rit.