Het valt me tijdens gesprekken met anderen vaak op dat in mijn wereld, Absurdistan, zich meer mogelijkheden aanbieden dan in de wereld van anderen. Doorgaans word ik dan verweten naïef te zijn, omdat mijn mogelijkheden in de "echte" wereld "niet kunnen".
Ik reageer keer op keer met verwondering, omdat mijn hersenen de beperking van die "echte wereld" gewoon niet zien.
Misschien klinkt dit allemaal nogal theoretisch, laat ik even wat voorbeelden geven:
De leraar fysica vond het nogal vreemd dat bij de berekening van het volume van een ei iemand zou genoegen nemen met de uitkomst "5000 Liter". Ik ben één van die mensen die dat een perfect haalbare uitkomst zou vinden. Het is gewoon een heel groot ei. Of moeten we nu al zo afgestompt zijn dat we ervan uit moeten gaan dat een leraar fysica enkel oefeningen geeft gebaseerd op realistische, dagdagelijkse eieren? Dan wéét je de uitkomst toch al? Dan hoef je niet meer te rekenen, en dus je stof niet eens te kennen, je kunt bij benadering een gokje wagen. Wil je daarentegen eens testen of iedereen de formules wel kent, dan ga je een stapje verder, weg van de realiteit. In een wereld waar héle grote kippen rondlopen, die héle grote eieren leggen, blijven de formules qua inhoudsberekening hetzelfde, en is een ei van 5000 Liter dus perfect OK. Toch? De leraar fysica volgde mijn redenering niet helemaal, helaas. Een ei is een ei.
Om bij eieren te blijven, hou ik wel van het woord eiland. Tijdens het avondeten werd hier met enige tristesse kennis genomen van het feit dat het vogelbekdier ooit bijna is uitgestorven. Mijn oudste dochter kon er niet goed mee om en eigende zich een licht afwijkend beeld toe van de realiteit: de vogelbekdieren zijn helemaal niet bijna uitgestorven; ze wonen nu allemaal samen op een eiland.
Ik kon dat volmondig beamen, want vogelbekdieren zijn zoogdieren die eieren leggen, en met die eischalen maakten ze dus een ei-land. Volgens mijn dochter moet dat ei-land dan ergens boven Atlantis liggen, want de dieren zwemmen volgens haar regelmatig eens naar beneden om daar met de zeemeerminnen te kaarten. (Vogelbekdieren leven inderdaad op een eiland, Australië, maar dat heet dus vanaf nu Eistralië)
Er wordt nogal wat gezegd over Gasboetes tegenwoordig en in mijn wereld is dat een zeer verwarrend woord. Ik ben er zelf nog niet zo mee vertrouwd, maar bij de jongeren blijkt dat al helemaal tot hun standaardvocabulaire te horen. Het is misschien wat onkies, maar onlangs had één der gezinsleden (ter bescherming van de persoonlijke levenssfeer ga ik hier niet in detail) hetzij een opstoot van lactose intolerantie hetzij een spontane flatulentie aanval, waarop een der dochters neusophalend riep: " ja zeg! Dat verdient pas een GAS-boete!".
Laat ons hopen dat de houders van de wet hier niet op ideetjes komen…