Ik neem het risico er maar bij dat men mij, door het schrijven van deze bijdrage, het etiket van ouwe sentimentele ziel zal op kleven. Iemand die het verleden niet kan loslaten en, samen met de slinkende populatie huismussen, zijn ecologisch optimisme ziet achteruitgaat!
En om maar meteen man en paard te noemen: er zijn er die in katzwijm vallen wanneer ze de net op de markt gegooide iPhone 6 kunnen aaien in hun favoriete telecomzaak.
Een andere komt dan weer verbaal klaar bij het zien van de nieuwste Mazda-telg in het straatbeeld.
Om het dan nog niet te hebben over zij die helemaal wild worden van het recentste geluid van de Black Box Revelation.
Maar, en hier komt mijn ware geaardheid boven, wiens bloed gaat er nu nog sneller stromen als een eerste lijster de lente officieus opent met haar mooiste lied?
Wie registreert er nog de koekoek op het moment dat hij zijn terugkomst in het land koekoekt?
Een moeilijk te definiëren soort van ontroering, die geworteld zit in een ver verleden, is alvast mijn deel bij het registreren van zulke ambachtelijke verschijnselen.
Ach, ik ga het hedendaagse zeker geen surrogaat noemen, hoe ik het ervaar lijkt eerder op littekenweefsel. Niet storend, wel aanwezig.
Of om met Marcel Proust te spreken: de ware paradijzen zijn de paradijzen die je kwijt bent.