De letters G en H zijn buren op het klavier en wanneer je, zoals ik, tikt met zemelachtige vingers, dan krijgt de grote kindervriend meteen een negatieve connotatie wanneer een niet zo bedoelde letter op het scherm verschijnt.
Niks is meer zoals vroeger of is zoals het lijkt, en soms is dat goed te noemen.
Al zegt mijn agrarisch verstand dat er al heel wat kinderen samen met het badwater zijn weggespoeld.
Sprookjes zijn niet alleen aan diggelen geslagen, de verbeelding is, net als de boze wolf, deels gemuilkorfd door de actualiteit.
Het verleden herbergt schurft van het ergste soort dat dagelijks aan de oppervlakte komt drijven.
Je kind op de schoot van Sinterklaas laten plaatsnemen is niet meer mogelijk zonder de krantenkoppen door jouw hoofd te zien voorbijschieten.
Zwarte pieten met hun grote zakken roepen dan weer discriminerende associatie op (of is het blanke afgunst?) en zelfs de ezel mag niet meer dan zestig kilogram torsen per levering.
Wie nu nog zijn schoentje zet op zes december, de deur op een kier laat, moet ’s anderendaags niet komen janken wanneer een bende Roemeense pieten zijn langsgekomen.