Waar blijven ze de moed vandaan halen, vraag ik me steeds af tijdens het wachten tot wanneer mijn aan-de-beurt-nummer op het scherm floept. De moed steeds een ‘goeiedag’ mee te geven aan de passanten op weg naar de winkelrekken binnen ‘den Aldi’.
Vijvennegentig procent eenrichtingsverkeer, zo kan je deze elementaire vorm van beleefdheid van de verkoopsters van Beenhouwerij Renmans wel noemen.
Sommige voorbijgangers lijken zelfs fysiek op te schrikken van zoveel beleefdheid, net of ze worden betrapt middenin een winkeldiefstal.
Al dan niet om commerciële redenen door de filiaalleiding ingefluisterd, het maakt me niet uit, er zijn zoveel plaatsen waar ik mijn euro’s achterlaat zonder deze extra attentie.
Een ‘goeiedag’ die als gepersonaliseerd wordt ervaren in tijden waarin je drie weken kan doodliggen achter je neergelaten rolluik vooraleer men je vindt.
Nummer honderdenzeven, het is aan mij: twee chipolataworsten….