Nils Frahm staat bekend voor de verfijnde zin voor controle en zelfbeheersing in zijn muziek, alsook voor zijn adembenemend niveau van emotionaliteit en persoonlijkheid. Dit jaar stond hij geprogrammeerd voor Gent Jazz, dat spijtig genoeg niet doorging.
Deze jonge Duitse muzikant en componist woont in Berlijn. Hij treedt solo op, maar ook in samenwerking met andere artiesten zoals bijvoorbeeld Anne Müller, F.S. Blumm, Olafur Arnalds en Peter Broderick. Zijn voornaamste instrument is de piano. Live improviseert hij een deel van de shows en gebruikt daarbij experimentele instrumenten of brengt vreemde elementen aan op zijn piano. Zo heeft hij een stuk waarbij vilt zit op de hamers van de piano.
Zijn werk wordt tot de experimentele of avant-garde muziek gerekend omdat onconventionele instrumenten, verbouwde instrumenten, ruis, geluid, lawaai en dergelijke typisch zijn daarvoor. Bovendien krijgt het ook de stempel van minimalistisch, een vorm van eigentijdse klassieke muziek, ontstaan rond 1970 uit downtown music. Typisch voor het minimalisme is de herhaling, vaak van korte muzikale frases, met subtiele variaties gedurende een lange tijd, of stilstand, vaak in de vorm van lang aangehouden tonen. Het accent ligt op consonante samenklanken en er is ook een duidelijk tempo.
We zien dat deze minimal music overgenomen werd in de popmuziek met name in de ambient en een aantal genres van de experimentele rock (post-rock) en in de dance, zowat rond 1985. Bekende namen van de minimalistische strekking in de avant-garde muziek zijn Morton Feldman, John Adams, Terry Riley, Eliane Radigue en de meest bekende componisten Philip Glass en Steve Reich.
In het voor Lochristinaar geselecteerde fragment horen we hoe Nils Frahm de pianosnaren aanslaat met toiletborstels. Het stuk ontstond in 1983 en is te vinden op het album Spaces.
(Afbeeldingen © Robin Dua)