Enkele decennia geleden, toen veel dingen in het bijzijn van adolescenten nog niet bij naam werden genoemd, kwam het voor dat hetgeen men doodzweeg een eigen leven begon te leiden in mijn jeugdige hoofd.
Om vanuit mijn geboortedorp naar Gent en terug te pendelen, was ik aangewezen op een lijnbus van de toenmalige NMVB .
Deze bracht me dan via de N70 en ontelbare tussenstops tot aan de rand van de grote stad.
Het was langsheen diezelfde N70 dat me toen een aantal huizen opviel die er uitzagen als een café zonder bier.
De gordijnen waren steeds gesloten, maar een agressieve neonverlichting compenseerde die levenloosheid dan weer.
Langs de zijgevel, waardoor wat aan het zicht vanaf de steenweg onttrokken, stond steevast een chique wagen geparkeerd.
Wanneer ik ‘de grote mensen’ in mijn omgeving in een onbewaakt moment dan nog eens ‘hoerenkoten’ hoorde fluisteren, kreeg mijn verbeelding meteen een extra duwtje in de rug.
Tijden veranderen en ook sommige huisjes van plezier kregen een andere genotsbestemming.
Zo is er dat Chinees restaurantje – dat ik niet bij naam vernoem – waar mijn gezelschap me enige tijd geleden binnenloodste.
Ik kon er echt niet aan doen, maar toen die vriendelijke dame me een Aziatisch gearticuleerde ‘smakelijk’ toewenste, kon ik het niet nalaten een blik op het plafond te werpen.
Blijkbaar was ik de enige van het gezelschap die dacht dat er vlekken op zaten!