In deze rubriek kijkt elk van ons achterom. Het is terugblikken op een mooi stukje. Soms achteruitkijkspiegel, mijmering, melancholie of nog steeds een zekere verwondering. Elk van ons graaft even in de digibib van Lochristinaar en serveert het graag tweewekelijks op donderdag.
Sommige mensen wonen in hun navel, kijken af en toe eens over de rand en zien hun eigen buik, leven op een eiland van inteeltgedachten waardoor ze de wereld herscheppen naar hun beeld en gelijkenis.
Nog anderen worden vanaf hun geboorte door amateur-pottenbakkers geboetseerd tot vreemde creaturen.
Ik schreef een aantal verhalen over mensen aan de rand van de norm!
De gezusters Desmedt
Vraag in de eerste de beste dorpswinkel naar de stofvrije zusters en men zal je direct doorverwijzen naar de pronkerige villa van de gezusters Desmedt.
De juffrouwen Lena en Anna Desmedt verleven er in een gesloten circuit hun jaren.
Enkel op dinsdag- en donderdagmorgen verlaat één van hen kortstondig het huis, om het leefrantsoen op peil te houden.
De om vijf minuten voor acht uur honderd meters te stappen voetpad naar de kleine buurtsuperette zijn dan ook niet van dien aard en lengte met een besmettelijke ziekte of vervelend stuifmeel naar huis te komen.
Goed getimed is deze noodzakelijke uitstap anderzijds wel, de winkel opent op dat eigenste uur zijn deuren waardoor de klanten op één hand te tellen zijn.
Verse groenten en fruit zijn dan nog niet beademd, niks ging nog heen en weer door ongewassen huisvrouwhanden.
God gaan eren op zondag doen ze al lang niet meer, hun levenswijze draagt immers geen zonden met zich mee, hun ziel is vlekvrij.
Bezoek komt er nauwelijks of niet over hun als nieuw geboende parketvloer, op de water- en elektriciteitsmeteropnemer na.
Leurders en andere parochiale deur-aanbellers stoten bij het zien van één van de juffrouwen op een ijzige blik die op de potentiële bezoeker zowat dezelfde uitwerking heeft als het willen betreden van een industriële diepvriesruimte.
Over hun nabestaanden kunnen de gezusters heel kort zijn, de ene helft is overleden en met de andere helft hebben ze sinds vele jaren geen enkel contact.
Hun adres staat in geen enkele dokter zijn huisbezoekenlijst, de gezusters zijn zo pezig van lichaam dat ziekten nauwelijks houvast krijgen op hun lichaam.
Griep en seizoenziekten waaien rondom en voorbij hun huis, net zoals een telefoonpaal de wind in tweeën splitst.
Een tuin- en onderhoudswerkman, nog ouder dan henzelf, en reeds bij hun moeder zaliger in dienst, weet als geen ander de buitenkant van hun bestaan fris te houden.
Zelden krijgt hij de gezusters te zien, maar weet dat zij hem zien!
Ze beseffen glashelder dat, door een jarenlange traditie, deze man als een lijfeigene aan hen is vastgeketend, zich met het verleden omzwachteld heeft, niet meer bij machte het heden op zijn huid te laten schijnen.
Binnenin hun zelfgebreide cocon trekken Lena en Anna dagelijks naar het front, zuiveren hun omgeving van dwarrelend stof en al eens een verdwaalde zandkorrel.
Een gevecht dat zes dagen van de week plaatsvindt en steevast iedere ochtend start na het koffiedrinken.
Stof- en zeemlap, dweil en stofzuiger walsen nog voor het radionieuws van negen uur beëindigd is over de vijand heen, geven het interieur een glans als ware er opendeurdagen gepland.
Postuurtjes worden voorzichtig opgetild, de ovaal ingekaderde ouders krijgen struisvogelveren in het aangezicht gestreken en een ontdekt pluisje wordt op zijn mogelijke afkomst onderzocht.
Verzachtende omstandigheden zijn er wanneer lichaamseigen materiaal gevonden wordt, zoals een plukje haar (kort en grijs) of een korstje gemummificeerde huid dat het vroege badkamerritueel wist te overleven.
Een vliegenvleugel, ontdekt naast de vitrinekastpoot, stuurt zowat de ganse organisatie in de war, er komt geen rust vooraleer de ontbrekende lichaamsdelen van het insect gevonden zijn, de volledige gereconstrueerde vlieg de vuilbak in kan.
Voor spinnen is er geen medelijden, enkel een paar centimeters uitstel van executie wanneer die zich meerpotig over het behang voortbewegen!
Stel je voor deze te gaan pletten op het bloemetjesmotief, wat meteen een gruwelijke afdruk zou veroorzaken!
Om gek van te worden, een duivelsteken dat oogcontact eist telkens wanneer je de kamer binnenkomt!
Omdat spleten of andere verstopmogelijkheden eerder beperkt zijn ten huize de gezusters, komen akelige monsters, zoals een verdwaalde spin of langpootmug meestal aan hun einde na een door mensenhand gestuurd loopje naar één of andere gemakkelijk te reinigen ondergrond.
De gezusters voelen zich veilig geborgen in hun bokaalbestaan, zien doorheen hun vensterramen van groenbruin gekleurd glas hoe de buitenwereld zichzelf ondertrappelt in het eigen vuil.
Hoe het trottoir niet meer of minder is dan een fluimenpad geplaveid met brokken mens- en dierlijke melaatsheid.
Geluk verpakt in versteende mufheid – een detailleven dat de allures van grootse avonturen uitstraalt dankzij een bekrompen omgevingswereld – het zal de gezusters Desmet allemaal droge worst wezen hoe de samenleving over hen denkt en praat.
Niet zij, maar de buitenwereld is het die zijn lot moet beklagen.
Een buitenwereld die gebukt gaat onder stront en zeik, zoveel is in één straatoogopslag wel duidelijk.
Ten slotte draait het dáár allemaal om, om het gat en de kont.
Was het niet hun moeder zaliger zelf die hen inprentte nooit vreemde kiemen toe te laten in hun leven, was zijzelf niet het opperste bewijs hier ooit het slachtoffer van geweest te zijn?
Getuige de nooit meer van tussen haar billen wijkende etterende ontstekingen na de bevalling van hun beiden, de tweeling Lena en Anna?
Hoe ze bezaaid werd door de handelsreiziger, hun vader, met alle toen actueel zijnde plagen, dit enkel en alleen door met zijn langste vinger naar haar te wijzen…
Nee, nooit zullen de gezusters Desmedt in de val van de zogenaamde "gang van het leven" trappen: hun poorten blijven hermetisch gesloten, al was het maar om het eigen geluk binnen te houden!
(Lochristinaar 31/08/2010)