Ik weet niet hoe het met u zit, maar met mij zit het zo: ik ben een avondmens. Op z'n zachtst uitgedrukt. Dat heeft voordelen: wanneer het gezelschap rond mij langzaam in mekaar stuikt van de vaak, kan ik blijven gaan tot de vroege uurtjes.
Ik heb op fuiven de dansvloer voor mij alleen, ik mag verzoeknummertjes vragen voor mij alleen, ik ken alle laatavondprogramma's op tv, ik kan een boek uitlezen ook al begin ik maar om 21.00u aan het eerste hoofdstuk, ik kan kuisen zonder iemand voor de voeten te lopen, ik zie als enige menige vallende ster, ….
Het enige nadeel van de zaak is: ik ben geen ochtendmens. Wat hele nare gevolgen heeft, omdat ergens in den beginne iemand heeft beslist dat de dag begint om 06.00u 's morgens. Wie het ook was die dat onzalige idee heeft gelanceerd, heeft in elk geval mij, moi, schromelijk over het hoofd gezien. En ik ben daar niet blij mee. Ik vond het tijd om even te beschrijven hoe een ochtend er uit ziet voor een avondmens. Misschien helpt dit om dat belachelijke idee van 9-to-5 dagen de wereld uit te helpen.
Ik heb een wekker. Die staat om 06.15u. Het volume staat op 15, en de afstand wekker – oor is maximum 75 cm. Ik hoor de wekker niet afgaan. Net zoals ik die van mijn man om 06.00u niet hoor, of die van mijn dochters om 06.30u niet hoor. Ik weet niet dat man en dochters zijn opgestaan, gedoucht hebben en gegeten tegen 07.00u. Om 07.15u valt de wekker uit. En daar word ik wakker van.
Wakker. Ik word gewaar dat ik nog leef, en ik doe de grootste moeite om van horizontaal naar vertikaal te geraken, wat resulteert in draaien op mijn andere zij. Mijn ogen plakken toe, soms denk ik dat ik 's avonds Pattex heb gedrupt i.p.v. de Dr. Vogel wonderdruppels. Geraak ik eindelijk recht, blijkt mijn evenwichtsorgaan forfait te geven (wat wellicht te maken heeft met mijn dichtgeplakte ogen). Ik zwalp, en het is mikken om de wc centraal onder mij te krijgen. Om iedereen nog "mmppff dddgg vddmmnn" (mijn ochtendlijke vertaling van " prettige dag vandaag") te wensen moet ik me naar beneden haasten. Gelukt. Eten? No way. Eet u midden in de nacht? Want dat is het: midden in de nacht. Ik ben er zeker van dat mijn hersenhelften niet eens met elkaar communiceren. Tot hilariteit van mijn huisgenoten, die ingewikkelde vragen stellen zoals " hoeveel is 2 x 3?" en ik alleen de vraag kan herhalen, tot 5 maal toe, maar het antwoord komt niet.
O ja, dat is lachen, elke morgen: met mijn verfrommelde gezicht, mijn dichtklevende oog, mijn perfecte nabootsing van een vergeten Slavische taal, mijn wiskundig onvermogen en totaal gebrek aan coördinatie waardoor ik al te vaak gewoon tegen de deur knal of de stoel mis. Haha.
Maar niet zo heel veel later, komt de avond. En wie lacht er dan? Is het geen troost te weten dat ik sowieso elke dag weer de laatste ben die lacht, en wie laatst lacht…