Aanleiding voor mijn vraag is de bijdrage “Vissterfte” in het magazine InfoLochristi. Even bij stilstaan, aangezien stekelbaarzen ook vissen zijn en ooit zo fel aanwezig waren in mijn eigenste sloot als er mussen op de wasdraad zaten.
“Dankzij de verbetering van de waterkwaliteit van onze beken en rivieren herstelt de visstand zich langzaam”, lees ik. Daar merk ik in onze sloten en wallen hier weinig van. Een paar decennia terug bevolkten deze expressieve visjes zowat alle grachten en plassen. Toen kon je ook al kijken tot op de bodem, weliswaar doorheen het heldere, zuurstofrijke water, daar waar we vandaag dikwijls in een droogstaande sloot staren. Naast vervuiling door overstromende riolen zijn landbouwmethoden medeverantwoordelijk voor het tenietdoen van deze biotopen.
Stekelbaarzen zijn wat de kanaries in de mijn waren: de eersten die bij gebrek aan zuurstof platgingen. Alle levende organismen zijn met elkaar verbonden, neem een ogenschijnlijk kleintje weg en de impact hiervan krijgen we op termijn recht in ons gezicht. Soms is het goed, hier even over na te denken.