Tiny Houses, je hebt er beslist al van gehoord, maar ze zijn nu ook beschikbaar als appartement. Small is beautiful, maar vooral lucratief, als je mijn mening vraagt!
In Lochristi maakten rijhuisjes nooit echt deel uit van het grote straatbeeld, daarvoor waren – op Zeveneken na – fabrieken te ver uit de buurt. Om de arbeiders die er werkten te huisvesten ging men in de schaduw van fabrieken en ateliers kleine, aan elkaar geplakte huisjes bouwen. Meestal met deur en één raam standaard als voorgevel. De bloemengemeente bleef dus grotendeels gespaard van deze woonvorm, maar nu lijkt er een ommekeer merkbaar.
Vandaag zijn de rijhuisjes terug, en wel verticaal op elkaar gepoot! Of deze woonvorm een antwoord op de woningnood of gewoonweg platte winstmaximalisatie is, is een retorische vraag!
'Dichter bij elkaar wonen', klinkt het al geruime tijd bij de Vlaamse Bouwmeester, om het woord 'stapelen' niet te gebruiken. Vast staat dat hoogbouw maar zelden een wijkgevoel of dorpsdynamiek ten goede komt. Bovendien vraag ik me af hoe je een hedendaags leven organiseert in zo'n één raam breed nieuwbouwappartementje zonder het Spaans benauwd te krijgen. Veel speelruimte om een driezitsbank of kingsize bed te installeren lijkt mij niet aanwezig, wanneer ik zie hoe zo'n bouwsels zich elleboogwringend omhoog werken om boven de schaduw van de buren uit te torenen.
Maar dit alles is ondergeschikt aan het verhaal van vraag en aanbod. De markt regeert, het is de zweep die de vooruitgang de hoogte induwt, letterlijk in dit geval!