Als de fallus impudicus in bloei staat, is dat voor Jan De Wilde het begin van de lente. En dit lied uit 1972 was ook het begin van het grote succes van de zanger.
Het Vrolijke Lentelied zorgde voor de nodige controverse. Vooral het beeld van de grote stinkzwam, de fallus impudicus, was toen aanleiding tot verontrustende insinuaties.
Het ondeugende liedje werd opgenomen met de hulp van de jonge Kris De Bruyne en Raymond van het Groenenwoud.
De eerste bijgevoegde versie uit 1972, geestdriftig gezongen door de jeugdige Jan De Wilde en met een minimale instrumentale begeleiding, klinkt fris impulsief en bevlogen. Tekst en ritme roepen een speels lentetafereel op barstensvol energie.
De uitvoering uit 2016, de tweede opname, bewijst dat het ouder worden voor een muzikant zeker niet nadelig moet zijn. Met een zwaardere stem gezongen en vergezeld van meerdere muzikanten krijgt het lied een hogere dimensie.
Elk jaar weer, na “De Eerste Sneeuw” (van dezelfde Jan) zien we uit naar de impact en de kracht van een vrolijke nieuwe lente.
De lente verwekt een reusachtige energiebom waardoor zelfs Jan De Wilde nog altijd moeite heeft om zijn “krolse vrouw en kat” rustig te houden .