… richting normaliteit, ondanks de pandemiemaatregelen en hun beperkingen. Of is het juist dit nieuwe gegeven dat onze kinderen en jongeren uiteindelijk als de norm gaan beschouwen?
Dat het, naast kennis vergaren, ook elementaire sociale vaardigheden zijn die men tijdens het schoollopen opbouwt, staat buiten discussie. Knuffelen, troosten, plagen, lichaamstaal herkennen en je vriendenkring uitbreiden, het zijn zaken waarmee je niet echt punten kan scoren op het maandelijkse rapport, maar die dezelfde waarde bezitten als rekenen en begrijpend lezen.
Voor velen is het de eerste schooldag vandaag en het virus waart nog steeds rond. Misschien schuift het wel mee het klaslokaal binnen na het rinkelen van de schoolbel. Wat maakt dat kinderen en jongeren hun ontwikkeling en ervaringen dienen samen te harken vanuit een steriele schoolomgeving.
Het is een ander soort interactie die zich noodgedwongen opdringt, althans volgens het beleid. Maar jongeren moeten elkaar kunnen ontmoeten, vastpakken en zoveel meer, het echte leven mag niet door hun vingers glippen.
Laat het virtuele hun wereld niet overnemen, zou ik zeggen. Laten we het nieuwe normaal etiketteren als het tijdelijke normaal!
