Inge en Philippe trokken met de ganse familie richting Zuid-Afrika, dat recent in het nieuws was met de omikronvariant en de dood van Desmond Tutu. Hoe gaat het nu daar in ‘Die Eethuis’ en al die uitdagingen? We laten hen elk woord.
Riebeek
“We zijn ondertussen een paar weken, maanden verder in ons Zuid-Afrikaans avontuur. Alweer heel wat bijgeleerd en meegemaakt. Vooral de manier van afspraken nakomen en van werken hebben ons al enkele malen de wenkbrauwen fameus doen fronsen.
Uiteindelijk komt het in alle – zoals wij het zien – “chaos” wel goed en is er ergens structuur en een plan. Alleen zien we dat niet meteen.
Wanneer men hier bijvoorbeeld de camera's ophangt in het restaurant, gebeurt dit niet op 1 dag. Men trekt daar enkele dagen voor uit, omdat er de eerste dag geen schroeven zijn, de tweede dag een kabel te kort is, de derde en de vierde dag men God weet waar aan het werk is (of niet) en de vijfde dag na een shift van 3 uren vindt dat men genoeg heeft gepresteerd en het te warm is om de job af te werken.
Ze komen het sowieso afwerken, alleen weet niemand wanneer. We hebben reeds geleerd nooit het volledig overeengekomen bedrag onmiddellijk te betalen, maar enkel te betalen voor de goederen. De rest wanneer het werk erop zit. Ook moeten ze meestal alles 2x doen, omdat het de eerste keer niet goed gedaan werd.
Onze tafels werden geleverd en toen ze deze monteerden aan de voeten bleek het blad van elke tafel gebogen te zijn. Ze zijn deze zonder morren allemaal komen vervangen voor voorlopige tafelbladen met de afspraak (waarvan we nu al weten dat deze niet zal opgevolgd worden) deze volgende week terug te brengen, samen met sommige schroeven van onze stoelen die ontbreken.
Een prachtige service-tafel werd ook geleverd…voor de helft, want het bovenste deel ontbreekt, maar is komende.
De bestelling voor het keukenmateriaal dat anderhalve maand geleden werd besteld, mochten we voor een groot deel nog altijd niet ontvangen en het lijkt erop dat een aantal zaken pas in april zullen geleverd worden, omdat dan pas “den boot” zal aankomen in Kaapstad.
Je kan je er als Europeaan druk in maken, maar het heeft langs de andere kant zijn charmes. ‘No stress’ is hier het motto en dat is één van de redenen waarom we naar hier zijn gekomen. Hier maakt men zich inderdaad niet druk om zulke “problemen” die mits de nodige inventiviteit op te lossen zijn. We gaan mee met “de flow” en nemen het, zoals het komt.
De kinderen leven hier ondertussen zoals God in Frankrijk. Billie heeft het paardrijden ontdekt en gaat op dinsdag en donderdag rijden op Milo een oud race- en politiepaard dat nu van zijn oude dag geniet op een manege in Wellington. Bij warm en zonnig weer gaan ze rijden tussen de wijnranken en zwemmen ze met de paarden in de dam.
De dochters hebben allebei al een aantal vrienden gemaakt en Billie gaat af en toe logeren bij meisjes uit de buurt. Grappig hoe snel zij zich hier aanpassen.
De jongens zijn eerder afwachtend en vinden de blanke Zuid-Afrikanen een beetje te braaf en te vroom. Vloeken, op café gaan, beetje hun grenzen verleggen en “experimenteren”, dat doen ze hier niet. Hier gaat de jeugd kamperen, hiken, vissen, mountainbiken en op zondag naar de kerk.
Maar ook zij beginnen stilletjes aan hun weg te vinden en voelen zich goed bij een aantal blanke jongeren, alhoewel we merken dat de mentaliteit van sommige zwarten, of de “Navy blues” zoals men ze hier liever noemt en de kleurlingen wat meer op hun golflengte liggen.
In de vallei gaan we ondertussen over ieders tong en krijgen we hier en daar een uitnodiging om bij dorpelingen te gaan dineren. Uitnodigingen waar we graag op ingaan.
Dat ze hier allemaal enorm Christelijk zijn, wisten we al. Dat ze bidden voor het eten, elkaars en onze handen vasthouden en God bedanken, omdat Hij ons op hun pad heeft gebracht, was toch iets waar we ons met ons zesjes aan tafel bij volslagen vreemden nogal ongemakkelijk bij voelden en waarbij we vooral niet naar elkaar mochten kijken.
Ook leren we dat je hier veel gedaan kunt krijgen als je een beetje in de buidel tast. Voor 2 euro rijden ze graag met je mee naar de vuilnisbelt en laden en lossen ze je volle restaurantcontainers, zonder dat je zelf uit je wagen hoeft te stappen – gelukkig maar en niet echt aan te raden – of houden ze het restaurant 's nachts in de gaten of promoten ze zichzelf als “parkeerwachter”.
Aan de andere kant zijn ze zot van papieren en vooral van papieren invullen. Een boek ontlenen aan de bibliotheek is gratis van zodra je het nodige papierwerk hebt verricht.
Zo heb je je paspoort, geboortecertificaat, bewijs van woonst (dit bewijsstuk moet je afhalen op het gemeentehuis door middel van bewijs betaling van je verbruikte water en vuilophalen), invullen van naam, adres en handtekening van ouder of voogd en invullen van naam, adres en handtekening van een familielid welke niet op hetzelfde adres woont en dat laatste is nogal moeilijk voor ons hé? Soit, we hebben het kunnen oplossen door het adres van het restaurant te gebruiken.
Ophalen van het afval is ook nogal speciaal. Als modale burger sorteren we alles. Ook in het dorp staan er vuilnisbakken met de bekende verschillende kleuren. En dat gaat goed, tot wanneer de vuilkar komt en alles samen in één kar gooit.
De post is nog een ander verhaal. Niemand heeft een brievenbus want deze worden gestolen, net als een bel aan de voordeur. De post (als die er al is) moet je dus afhalen bij het postkantoor van de gemeente waar je woont. Bij ons was deze tijdelijk gesloten (maar ondertussen terug geopend) omdat de postbode protesteerde tegen het feit dat ze enkele maanden niet werd uitbetaald. Zo kregen wij een boete voor “overdreven snelheid” dat betaald moest worden 3 weken voor we ze van de post kregen.
Mochten jullie zich afvragen hoe “gevaarlijk” het hier is, dan kunnen we jullie wel geruststellen. Niet. Hier wordt wel alles wat loshangt gestolen door de straatkinderen.
Deze “naughty” kinderen zijn voor een groot deel kinderen van de mensen die hier op de vele boerderijen werken tegen een laag loon of kinderen van werkloze, verslaafde ouders. Zij worden helaas aan hun lot overgelaten, gaan niet naar school, krijgen amper eten en schuimen de vuilbakken af. De vuilbakken zet je dus best achter een poort want staan ze buiten dan ligt het afval daags nadien gegarandeerd voor je voetpad op straat gesmeten.
Mocht je eraan twijfelen? Hier is wel degelijk hulp en zijn er goede opvangcentra. Maar je wordt enkel opgevangen als je volledig nuchter en vrij van drugs bent. De aangeboden hulp wordt dus jammer genoeg in vele gevallen geweigerd.
Ons restaurant is nu een weekje open en de Zuid-Afrikanen zijn bijzonder nieuwsgierig, maar ook nogal conservatief. De oudere bewoners zijn afwachtend en komen eens kijken naar de kaart met voor hen veel onbekende gerechten.
Alle restaurants serveren hamburgers, pizza's en “all day breakfast”, gerechten die bij ons niet op de kaart staan en dat vinden ze toch een beetje vreemd.
Alhoewel ze zot zijn van onze stoverij, vol-au-vent en kaaskroketten zal het zijn tijd duren vooraleer we de oudere bevolking van hun drempelvrees hebben verlost. Het gaat langzaam, maar absoluut de goede kant op. En zoals ze hier zeggen NO STRESS.
Groetjes vanuit ons “Kerstdorp” Riebeek West, Zuid-Afrika (heel vreemd Kerstmis en Oudejaar vieren in bijna 40 graden Celsius)”