Kunst coronaproof genieten? Het kan met de expositie “Kunst achter glas”, tot en met 29 november. 34 locaties met kunstwerken van 61 kunstenaars. Een mooie mix van bekende namen en 'newcomers'. Lochristinaar stelt u 4 van die nieuwe namen voor. En vandaag is dat Dannie Driedijk.
Driedijk klinkt niet erg Loots?
Klopt, mijn moeder is afkomstig uit Brugge, vader uit Zuid-Beveland (NL). Opgegroeid ben ik in het grensdorp Nieuw-Namen, dat tegen het Waaslandse Kieldrecht aanleunt. Vader was klompenmaker, moeder deed het huishouden en was coupeuse. Ik ben de oudste uit het gezin van 4 kinderen. Sinds begin dit jaar ben ik officieel een inwoner van Lochristi. Eindelijk in het beloofde land terechtgekomen, zou ik zeggen!
Grensbewoners lijken mij een boeiend leven te hebben, the best of both worlds?
Tot mijn 16e woonde ik bij mijn ouders. Daarna ben ik op kamers (kot, zoals ze hier zeggen) gegaan in Breda. Om na twee jaar terug thuis te komen in afwachting van de oproeping voor mijn militaire dienst. Intussen werkte ik bij een koppelbaas om kabeltelevisie aan te leggen in Vlaanderen. Na mijn legerdienst verkaste ik naar Breda waar ik al vrij snel groepsopvoeder werd in een psychiatrische kinderkliniek en jeugdzorg. Later stroomde ik door en werd gezinsbehandelaar in dezelfde kliniek. Daarna was ik een aantal jaren manager binnen de Gespecialiseerde Thuiszorg in Breda. Ik heb daar het initiatief genomen om zeer kortdurende opvoedingsondersteuning voor risicogezinnen te ontwikkelen. En zo zou ik eigenlijk nog wel een tijdje kunnen doorgaan…
Zorg geven is je tweede natuur?
Zeg dat wel. Zelfs tot in het jaar voor mijn pensioen engageerde ik me binnen de organisatie voor Mensen met Niet-Aangeboren Hersenletsel. Met andere woorden: zorg geven is sterker dan mezelf!
Je hebt ook een artistieke kant, wanneer en hoe kreeg je de microbe te pakken?
Op mijn tiende levensjaar was er al de fascinatie voor muziek. In Breda, waar ik het grootste deel van mijn leven heb gewoond, speelde ik in diverse bandjes. Met mijn komst naar Zaffelare ben ik een tijdlang trompettist geweest bij de Fanfare van de Bevlekte Ontvangenis. Op dit moment ben ik niet actief als muzikant.
Maar ook met fotograferen ben ik op jonge leeftijd begonnen. Ik mocht met de camera van mijn vader foto’s maken. We hadden het niet breed thuis. Op mijn 22e kocht ik mijn eerste spiegelreflexfototoestel. In die tijd had ik ook een donkere kamer. Toen de VHS-videocamera’s binnen bereik kwamen ben ik overgestapt op film en ongeveer 10 jaar geleden naar het digitaal fotograferen. Ik fotografeer uitsluitend mensen. Ik ben vooral te vinden in de buurt van processies, straattheaterfestivals en carnavalsoptochten… Het is bovenal de ingewikkelde kant van de mens die me fascineert, een erfenis uit mijn professioneel verleden.
Taal laat je ook niet onberoerd?
Taal op school was niet meteen mijn favoriete vak. Dat veranderde tijdens mijn legerdienst. Het was de tijd van de hippies en provo's, wat resulteerde in kazerneavonden waarbij we in beperkte kring niet alleen wijn dronken, maar ook muziek maakten en elkaar verhalen of gedichten voorlazen. Ik ervoer er de kracht van de taal en haar beïnvloeding op mensen kennen. Jezelf goed uitdrukken is essentieel. Ik ontdekte dat ik daar talent voor heb. Later, tijdens mijn loopbaan, nam ik dikwijls het woord op festiviteiten. De waardering die ik hiervoor kreeg heeft me aangezet om verhalen en gedichten te gaan schrijven. Die vonden hun inspiratie dikwijls in mijn werksfeer.
Hoe kijk je artistiek naar morgen?
Zodra corona minder invloed op ons zal hebben, is er in het gemeentehuis van Lochristi weer mogelijkheid om te exposeren (Kunst aan de Gang). Mijn werk zou daar nu gehangen hebben, maar dit wordt in alle waarschijnlijkheid doorgeschoven naar begin volgend jaar. Deze tentoonstelling zal ongeveer 15 beelden weergeven onder de naam 'Le Roi à Nivelles'.
1 beeld daarvan, Le Dauphin, hangt nu achter een raam van een nieuwbouwwoning in het Vossenhof in Zaffelare.