Ooit waren er twee grote autokerkhoven op het grondgebied van Lochristi. Als kind vond ik het fascinerend er eens te vertoeven. Ieder wrak was een verhaal, al dan niet tragisch. Het was daaraan dat ik moest denken tijdens het wandelen over het jaagpad langsheen de Moervaart in Wachtebeke.
Yacht Club Langelede Wachtebeke, las ik bij de aanvang van mijn stappen. En dat ik me meteen in Saint-Tropez waande is niet gelogen. Een paar luxe jachten dwongen me tot stilstand. Hoe kan een bescheiden rivier als deze zoveel kapitaal torsen, en wat bezielt deze eigenaars om met zulke grote vaartuigen hier aan te meren?
Op wat foeragerende meerkoeten na, was het er doods, dus stapte ik verder weg van Saint-Tropez, waarna ik binnen de kortste keren zowaar in de bidonville belandde. Even twijfelde ik nog op werk van Christo – de inpakkunstenaar – te zijn gestoten, maar daar zou ik als kunstliefhebber toch wel weet van hebben gehad! Met zeil overspannen boten, of beter, drijvende karkassen, namen zienderogen in aantal toe naarmate ik verder wandelde. Tot zover zelfs dat de schijn het materiaal te beschermen tegen weer en wind niet meer werd opgehouden.
Rotte schimmelboten nog nauwelijks de naam vaartuig waardig, maken van de oever een langgerekt lint verval. Een al dan niet drijvend bootkerkhof dat bijna tot in Gent (Mendonk) reikt. Tussen de sporen van vergane gezelligheid door merk je hier en daar toch tekenen van mensen die hun stekje op het water koesteren. Kleine dingen die niets afdoen aan de tristesse van het grotere plaatje. Maar, misschien mis ik, met mijn landbenen, de juiste kijk om hier een oordeel over te vellen, ziet de wereld er vanop het water misschien veel mooier uit.
