De kerstmarkten, flikkerende etalages en meerkleurige reclamefolders hebben er ons nog maar eens op voorbereid, het is kerst!
Kerst is zo'n typisch feest waar je met de hele familie samen klit. Het negeren is jezelf zowat buiten zetten. De kerstman en zijn commerciële slippendragers zorgden voor rijk gevulde tafels, knipperlichtjes tot in de nok en vooral cadeautjes die vragen om uit de geschenkverpakking gescheurd te worden. Volgens de filosoof Immanuel Kant is het immoreel om iemand iets te geven, omdat die persoon dan in een onmogelijke positie belandt: vanaf het moment dat je iets krijgt is elk geven een 'terug-geven' en aldus niet meer evenwaardig. De kerstkaarten worden trouwens elk jaar wat minder, stel ik vast.
En ik moet eerlijk toegeven dat mijn selectie aan wie ik nog een kerstkaart stuur ook steeds dunner wordt. Natuurlijk is het altijd plezant om een kaartje te krijgen en te versturen, maar door de komst van de sociale media en Whatsapp worden we steeds gemakzuchtiger. Andere tijden, andere gewoonten.
Borelingen worden ook al geruime tijd niet meer op temperatuur gehouden door de adem van een os en ezel. Maar tijd voor een wat gezelliger toon nu. Waarbij ik het soort circus dat kerst is geworden dat iedereen in een wurggreep houdt even negeer. Bezinning is wat deze donkere dagen vragen, maar ook uitkijken naar het nieuwe licht dat verwachtingen met zich meedraagt.
Daarom zing ik uit volle borst: vrede, vrede, vrede op aarde aan alle mensen, ook aan diegene die onze Lochristinaar nooit lezen!