Het moet in 1937 of 1938 geweest zijn. Een ijskoude 6de december in de Rechtstraat in Zaffelare en ons ma, toen nog de kleine Anna, was vroeg wakker. Onderaan de trap stond ze verbluft stil en met grote ogen keek ze naar het prachtige poppenwiegje dat Sinterklaas haar die nacht gebracht had.
Ze was zo blij verrast met dit cadeau dat ze zelfs niet omkeek naar de speculaas, de appelsien en naar wat haar broers en zussen gekregen hadden .
Een week daarvoor hadden de kinderen gezien hoe hun vader met een enorm groot pak op zijn fiets was thuisgekomen vanuit Gent. Dat pak had hij op de hoogste plank in de stal gelegd en de kinderen streng verwittigd: “Durf er niet aankomen of ik vertel het aan Zwarte Piet en ge weet dat Sinterklaas niet bij ongehoorzame kinderen komt!”.
Toen Anna twee dagen nadien iets vroeger van de kleuterschool thuiskwam en haar vader, een metser, er ook al was omdat het zo hard vroor en er niet gewerkt werd, betrapte ze terwijl hij een klein wiegje aan het timmeren was. We zijn het misschien al vergeten, maar in die tijd kon het begin december al serieus vriezen!
Twee keer zag het kind hoe het speelgoed van de Sint het huis binnenkwam. Raar maar waar: ze bleef nog jarenlang trouw geloven in de heilige kindervriend en zijn knecht. Dat het pakje later tijdens de oorlogsjaren kleiner werden veranderde daar niets aan.
Waren de kinderen vroeger misschien naïever dan nu?
Meer dan tachtig jaar na de poppenwieg, krijgt de zus van Briek, achterkleinkinderen van Anna, een puzzel van Sinterklaas. De puzzel van 1000 stukjes is een collage van familiefoto’s. Zus is de oudste thuis en ze vraagt aan oma hoe het komt dat Sinterklaas met onze foto’s een puzzel kan maken. Ze begint te twijfelen. Oma kijkt eventjes weg, alsof ze het niet gehoord heeft. Spontaan is Briek daar met zijn antwoord: “Van facebook en whatsapp genomen natuurlijk! Dat weet toch iedereen!”
Is het niet heerlijk dat kinderen het bestaan van Sinterklaas gewoon aanvaarden. Geboren met een actieve verbeeldingskracht maken ze nog geen onderscheid tussen fantasie en werkelijkheid.Dat was vroeger zo en is nog zo.
Het zijn niet de kinderen die doorheen de jaren veranderen, maar de Sint en de samenleving veranderden.
Daarom zou het interessant zijn te kunnen neuzen in het “Grote Geheime Archief van de Sint”. Daarin worden al zovele jaren de kinderwensen en de leveringen van speelgoed opgetekend. Wie die gegevens via formules en algoritmes in tabellen en grafieken kan omzetten behaalt zeker een doctoraat in de sociale, in de culturele, zelfs in de economische antropologie.
(Foto's Claudine De Wilde © Tekeningen Marie Paule Mullie)