Op 30 augustus gingen de deuren dicht in Dorp West en startten Inge en Philippe met een nieuw avontuur in kasteel Niebeek Swartland. We wilden eens weten hoe het verging met de familie van 6, de verhuis, Covid-19 en eventuele andere hindernissen of obstakels.
Zo staat het op hun site: “Het is onmogelijk” zei trots – “Het is riskant” zei ervaring – “Het is hier toch goed” zei het verstand en “Geef het een kans” fluisterde het hart. Ondertussen startte hier al een nieuwe zaak maar of het daar ook al zo is?
Het avontuur van Inge – Philippe en de kids.
Maandag 13 september
Eindelijk is het zover. Stipt om 8 uur wordt er aangebeld door de firma Gosselin, die onze ganse huisraad overzee gaat brengen en kan er begonnen worden met inpakken en inladen. Omdat onze business-visums nog niet zijn goedgekeurd, vertrekken we met een toeristenvisum, die we met 3 maanden kunnen verlengen.
In het slechtste geval komt onze container pas vrij in april of mei 2022 omdat we nu in de mallemolen van het Zuid-Afrikaanse systeem zitten. En dan heb je geduld nodig, heel veel geduld. Wanneer we onze inboedel gaan terugzien is dus op dit moment een vraagteken.
Jammer genoeg testte onze jongste dochter (en enige niet-gevaccineerde van het gezin) 2 dagen voor vertrek positief op Covid bij de verplichte PCR-test en moeten zij en de papa noodgedwongen achterblijven. Ik vertrek alleen met de twee zonen van 15 en 16 en onze pleegdochter van 13 op avontuur.
Na een rustige nachtvlucht en een rit van een klein uurtje in onze huurauto, rijden we de oprijlaan op van ons nieuwe thuis. De tuin staat er prachtig bij en het huis werd netjes achtergelaten.
Omdat het huis nu volledig leegstaat wordt vooral duidelijk dat de renovatiewerken iets groter zullen zijn dan oorspronkelijk gedacht. De vorige eigenaars namen ook nog eens de ingebouwde frigo, vaatwasser en gasfornuis mee, waardoor we onze plannen om de eerste week wat te genieten, lichtjes moeten wijzigen en de komende dagen vooral gevuld worden met shoppen.
We kopen een frigobox, die we vullen met blokjes ijs uit de plaatselijke supermarkt en een elektrisch tweebekvuurtje, een pot en een pan, bestek en enkele glazen We kunnen op die manier – in afwachting van de levering van de keukentoestellen – de volgende twee weken overbruggen.
We hadden via internet in België nog voor vertrek 6 bedden besteld die de dag van onze aankomst werden geleverd. Jammer genoeg is het hier koud is ‘s nachts omdat het nog september was en nog een paar weekjes winter dus. De bedden belanden voorlopig in de living, de enige plaats in huis waar een houtvuur voldoende warmte brengt om gezellig met ons viertjes naast elkaar in slaap te vallen.
De zoektocht naar de juiste producten/grondstoffen voor het maken van de menukaart voor het restaurant, dat we willen starten wordt de volgende uitdaging. Het wordt vooral duidelijk dat we in België op culinair vlak enorm verwend zijn.
Zachte, romige mozzarella, kroketjes, de juiste aardappelen vinden om zelf kroketjes te maken, lekker ijs, vers brood, room om zelf slagroom te maken, lekker gehakt, worst zonder koriander en een overvloed aan nootmuskaat, gemalen emmenthaler, Calvados, Grand-Marnier, bruine suiker…zijn hier moeilijk of niet te vinden. Maar moeilijk gaat ook en de kaart is ondertussen afgewerkt.
Dinsdag 29 september
Vandaag worden de keukentoestellen geleverd. Nog nooit zo blij geweest. Het vreemde is dat de toestellen bij levering uit de verpakking worden gehaald, worden gecontroleerd en na goedkeuring terug in de verpakking worden gestopt, waarna er iemand wordt aangesteld om de apparaten aan te sluiten, wat eigenlijk niet meer is dan een stekker in het stopcontact steken.
Billie en Philippe mogen deze avond dan toch niet vertrekken op Zaventem. Philippe werd verkeerd geïnformeerd en moet verplicht terug richting Lochristi. Zuid-Afrika eist een negatieve PCR-test bovenop het erkende certificaat, dat blijkbaar enkel in Europa geldig is.
Het begint voor iedereen toch wat zwaar te wegen maar we proberen er het beste van te maken en zetten dapper door. Ondertussen hebben we hier kennis gemaakt met een super sympathieke buurvrouw, die ons voorstelt om mee te gaan naar de kerk. Op die manier kunnen we ons makkelijker integreren en maken we sneller contacten. Ook voor de kinderen interessant omdat het een ontmoetingsplaats blijkt voor de jeugd, die na de dienst afspreken om samen iets te doen.
We leren ook dat er een verschil is tussen Christenen (dat zijn ze hier) en Katholieken (dat zijn ze bij ons). Hier wordt de kerk geleid door een “pastor” die getrouwd is en kinderen heeft. Er wordt ook gezongen en gitaar gespeeld. De ganse ceremonie wordt voorafgegaan door een gezellige babbel en een koffietje in de tuin. Bij ons is het, laat ons eerlijk wezen, oubollig en saai.
We hadden echter niet verwacht dat we 25 minuten rechtstaand zouden moeten meezingen om nadien meer dan 45 minuten naar iemand te moeten luisteren die het eerste kwartier predikt over : “You can give money to the church, but you don't have to. If you give money it's okay, if you don't give it's also okay. If you want to give money, you can give whatever you want and if you don't want to give and you have it, it's also okay, but you have to give it from your heart,…” om nadien een half uur het zinnetje “abinded to Jesus” uit te leggen
Met 3 tieners, die al na een kwartier aan het geeuwen zijn, worden de lachspieren zwaar op de proef gesteld. Na de dienst wordt er afgesproken om met de plaatselijke jeugd te gaan hiken en picknicken op de Kasteelberg. Het werd een bijzonder gezellige, leerrijke namiddag en we hebben met z'n viertjes genoten van begin tot eind.
Eindelijk krijgen we ook van het thuisfront positief nieuws. De PCR-test bij de huisdokter blijkt negatief. Billie en Philippe kunnen een nieuwe vlucht boeken en komen hopelijk volgende week onze kant op. Alles komt goed.
Half oktober 2021
Philippe en Billie hebben eindelijk groen licht gekregen om naar hier te komen. Super content om ons terug te zien, maar ook zenuwachtig om het huis te zien dat door papa en broer gekocht werd toen ze hier afgelopen winter op bezoek waren.
Ondertussen blijkt ook duidelijk dat je het land als “vreemdeling” niet zomaar binnenkomt. Ze zijn hier onwaarschijnlijk streng en af en toe worden we erop gewezen dat ons Engels helemaal niet is wat het zou moeten zijn. Hoogstwaarschijnlijk geraken de visums pas eind volgend jaar in orde. Dit betekent dat de kans groot is dat we reeds in december terug zullen moeten naar België voor een aantal dagen om nadien de verlenging van de toeristenvisums opnieuw aan te vragen.
Dit betekent ook dat onze container met onze ganse huisraad nog niet mag overkomen (want wat moet een toerist met meubels?), dat we geen auto kunnen kopen, dat we niet mogen werken en dat de kinderen niet naar school mogen. Gelukkig kent Zuid-Afrika (net als België) heel veel achterpoortjes en hebben ze hier voor alles wel een oplossing.
Ondertussen hebben we een auto gekocht op naam van iemand anders, mogen we niet werken maar wel superviseren, krijgen we huur van onze eigen zaak (waardoor we toch een inkomen krijgen) en mogen de kinderen wel naar school, zolang ze geen plaats innemen van lokale kinderen (dat blijkt niet het geval).
Het restaurant hoopt zijn deuren te openen eind november en zal “Die Eethuis” heten. We hebben het niet te gecompliceerd gemaakt. Hier in het dorp zijn ze alvast bijzonder nieuwsgierig. Blijkt dat het restaurant jarenlang enorm populair was en ‘the place to be” voor niet enkel mensen uit Riebeek, maar ook voor mensen uit de omliggende dorpen én Kaapstad.
