We schrijven 8 oktober, de zomer was nog steeds in het land deze week. We kunnen er niet omheen en kiezen voor een aangepast streepje muziek op zondag. Deze week een vrolijk deuntje van Wawadadakwa.
W-A-W-A-D-A-D-A-K-W-A. Jawel, dat las u goed! U denkt in eerste instantie vooral “KWA?” of “WA-IS-DA?” Begrijpelijk… Deze band haalde het nooit tot in de hitlijsten en is dan vermoedelijk ook quasi onbekend voor het grote publiek. Doch voor de liefhebber zeker de moeite waard om zich er even in te verdiepen.
In de zomer van 1997 werd Wawadakwa opgericht door een groep muzikanten die een opleiding volgde aan de Antwerpse Jazz Studio. Het bekendste bandlid is ongetwijfeld drummer en trompetist Winok Seresia. Hij werd later beter bekend als Kapitein Winokio. Ook percussionist Kobe Proesmans kent u misschien wel van Zita Zwoon of El tattoo del Tigre?
Wie houdt van verfijnde teksten is eraan voor de moeite met Wawadakwa. U mag ze gerust compleet absurd noemen. Maar dat verraadde de bandnaam ongetwijfeld al. Wawadadakwa moet het vooral hebben van hun opzwepende ritmes en de aanstekelijke melodieën. Het ensemble combineert trompet, trombone, saxofoon, gitaar, bas, percussie, drum en later ook nog viool en keyboard. Ze klinken een vleugje Afro-Braziliaans, soms wat Oosters en hebben een hoog brassbandgehalte.
Als tiener uit de jaren ‘90 en prille twintiger begin de jaren 2000, heb ik het geluk gehad deze bende sfeermakers enkele keren live te mogen zien. Zo herinner ik mij nog levendig een concert van hen tijdens de Gentse Feesten op de speelplaats van het Stedelijk Kunstinstituut op de Ottogracht. Het moet ergens rond de eeuwwisseling geweest zijn. Van hun eerste tot hun laatste noot werd er door het publiek stevig gedanst. Wij zijn op een bepaald moment met ons gezelschap zelfs achter het podium gaan dansen wegens plaatsgebrek voor het podium en onze nood aan vrij bewegen. Jong, onbezonnen en vooral geweldige herinneringen.
Maar zoals dat gaat met mooie liedjes, komt daar steeds een eind aan. In 2006 gingen de bandleden elk hun eigen weg. In 2009 kwamen ze nog een laatste keer samen om samen met Guy Mortier “Er was een vogeltje dat niet meer kon kakken” op te nemen. Daarna verdween Wawadadakwa voorgoed in de geschiedenisboeken.